Sofandaháttur á Svörtuloftum

Löngu kominn tími til að bankastjórar Seðlabankans verði sendir heim með pokann sinn. Þeir verða ‘hvíldinni’ fegnir. Maður hefur á tilfinningunni að þeir þiggi laun fyrir að naga blýanta.

 

Nauðsynlegt að ráða nýjan bankastjóra (einn nægir) sem hefur fagþekkingu og sem fengi með sér góða faglega aðstoðarmenn sem hafa áhuga á að ná þeim markmiðum sem hlutverk Seðlabanka á að gegna. Það þarf að koma í veg fyrir “flokkaráðningar” í lykilstöður bankans.

 

Í dag skrifar Þorvaldur Gylfason pistil í Fréttablaðið sem er lestrar verður þar sem hann fjallar um skyndibitanýtingu Glitnis um miðja nótt og að það vekji áleitnar spurningar. Varpar hann ljósi á hvert hlutverk Seðlabankans er og gagnrýnir vinnubrögð hans.

Þorvaldur skrifar m.a. að “margir hafa átt von á, að stærstu viðskiptabönkunum þrem gæti reynzt erfitt að halda áfram að endurfjármagna erlend skammtímalán. Þau uxu upp úr öllu valdi á örfáum árum og námu um mitt ár 2008 rösklega tvöfaldri landsframleiðslu og sextánföldum gjaldeyrisforða Seðlabankans. Þau uxu hratt vegna þess að Seðlabankinn hafði enga stjórn á útþenslu bankanna.

Seðlabankanum bar að halda aftur af vexti bankanna með því að skylda þá til að binda fé í Seðlabankanum í samræmi við ákvæði laga og hemja útlán þeirra og vöxt að því marki. En Seðlabankinn gerði hið gagnstæða: hann lækkaði bindiskylduna til að þóknast bönkunum og hætti síðan að beita henni.”

Voru embættismenn Seðlabankans að brjóta lög með því að lækka bindisskylduna, eða var sett löggjöf um þetta atriði?

Seðlabankastjóri þekki sinn stað